Het was even afwachten waar we deze editie van het Voorstraat Noord Festival een plekje toegewezen zouden krijgen. De brandweer heeft de ingang naar de Nieuwbrug, waar we regelmatig, ook vorig jaar nog, hebben gestaan tot verbodengebie3d verklaard, zodat de brug bereikbaar zou blijven voor de hulpdiensten. Uiteindelijk stonden we pal voor de Augustijnenkerk, eigenlijk net buiten het deel van de Voorstraat dat als Noord door het leven gaat. Omdat het weer ook bij dit optreden totaal niet leek op dat tijdens onze vorige medewerking aan dit festijn, bleven de rode polo’s in het JMC achter en konden we onze keurig gestoomde witte jasjes aan. Maar het was gelukkig droog met een om te spelen prima temperatuur, terwijl en week eerder de weerprofeten nog regen en lagere temperaturen hadden voorspeld op deze middag.
De Big Band was redelijk compleet, zij het dat we wel een beroep moesten doen op invallers. Door het stoppen als lid door Roel en Marloes werden de tenor1 en de alt1 partijen ingevuld door respectievelijk Maarten Elzinga en ons oud-lid Sonja Romein-Pap. Omdat Walter nog op vakantie was werd diens plek ingenomen door Barry Oosterwaal. Alle drie kregen daarbij één of meerdere solo’s te spelen, maar dat kun je hen wel toevertrouwen. Daardoor mistten we één trompettist en Herman Rensink, die volgens planning terugkomend van vakantie net op tijd aanwezig zou kunnen zijn. Maar ja, als dan je vlucht gecanceld wordt….
Wat opviel was dat er veel publiek bij dit optreden aanwezig was. Daaronder een in grootte toenemende groep vaste fans van onze band, want die zien we vaker bij een optreden staan kijken. Het was zelfs op dit tijdstip behoorlijk druk in de binnenstad, voor het festival en natuurlijk ook voor de Openen Monumentendag die op deze zelfde zaterdag werd georganiseerd. Maar veel mensen bleven dus kortere of langere tijd staan kijken en luisteren. Een bewijs dat we in de loop der tijd toch steeds beter zijn gaan spelen. Dat gold ook voor deze middag. Van verschillende kanten heb ik gehoord dat het allemaal goed klonk. Een lid van de crew voegde daaraan toe dat je de invloed van Daan goed kon horen, de band was veel meer in balans en waar de crew dat voorheen door de schuiven te bewegen zo moest laten klinken, was dit veel minder nodig omdat de band zelf veel meer in balans was.
Met een spetterend In The Stone lieten we het publiek weten dat ons optreden was begonnen. Vervolgens lieten Jim en Gerard zich horen in de Blues Brothers parodie. Libertango en Estate klonken heel behoorlijk. Fly me to the Moon kreeg een sterk instrumentaal intermezzo. Gerard Groot kon zich helemaal uitleven in Unchain my Heart, trouwens ook onze dirigent Daan leefde zich uit met een rauwe altsolo. De hele band kon zich vervolgens uitleven in Feeling Good. Jim liet zich horen in It’s not Unusual. En na ongeveer een uur sloten we ons optreden af met onze versie van het Metallicanummer Enter Sandman. Daarmee sloten we een goed optreden af.
