Het was aangekondigd als een bijeenkomst voor oud leden van Jubal, maar een heldere geest merkte op dat het al weer 25 jaar geleden was dat de Jubal familie haar intrek nam in het voormalige consultatiebureau voor TBC aan de Jan Lighthartlaan 1, dat sindsdien bekend staat als het JMC. Zo werd er direct een feestelijk tintje gegeven aan het samenzijn van oud leden. De aangescherpte Corona maatregelen moesten natuurlijk wel in acht worden genomen. Zo kwam niemand het gebouw binnen zonder de Corona pas te hebben getoond aan good old Bram Zijderveld.
Zoals vaker mocht JD’s Big Band als eerste optreden. Gewoon in de zaal waar we normaal repeteren. Zoals steeds was er bij aanvang van ons optreden nog nauwelijks publiek aanwezig, maar eer het eerste blok gespeeld was, was het in de grote zaal gezellig druk geworden. Er was aangegeven dat degenen die een keer wilden meespelen met onze Big Band, dat deze middag ongestraft zouden kunnen doen. Daardoor kreeg de trombone sectie er twee personen bij: Barry Oosterwaal en Ron Wassink. Robin Bogert speelde een deel van het optreden mee op trompet. Onze voormalige drummer Gerard Stuurman was ook van de partij. Verder waren we behoorlijk compleet, al misten we een bassist en met name een deel van de sax groep. Er waren helemaal geen alten beschikbaar deze middag, maar gelukkig was Maarten Elzinga, zoals vaker, bereid om met zijn altsax ons uit de brand te helpen. O ja, niet vergeten te melden dat ook Jan Slager deze middag andere dingen te doen had en dat hij het dirigeren van de Big Band had overgelaten aan broer Gert.
Wat van het optreden zelf te zeggen? Wel, in ieder geval dat er stevig werd gespeeld. De echt oude oud leden voelden zich direct thuis, vertrouwd met een bak aan geluid, zoals Jubal produceerde in de tijd dat als motto werd gehanteerd: Het hoeft niet mooi, als het maar hard is.
Nummers als Vehicle, Dance Mix, Soul Bossa Nova en Sway staan al als een huis, maar het leek of deze nummers deze middag nog extra onderheid moesten worden. Maar wat wil je met 8 of 9 trompettisten en vijf trombones, die geven wel geluid af. Gerard dacht kennelijk: als zij dat kunnen, kan ik dat ook. En hij leefde zich lekker uit achter het drumstel. En als dan ook Ruud het volume van zijn keyboard een paar tandjes hoger zette dan normaal bij een repetitie, dan is wel duidelijk dat er een orkaan aan geluid werd geproduceerd. Arme onderbezette en niet versterkte saxen. Die kregen van achteruit dat geluid over zich heen en moesten maar zien hoe daar nog enig sax geluid in te laten doorklinken. Op een bepaald moment stond een frêle dame op met tenor sax om aan haar solo te beginnen. Bij de eerste tonen draaide zij zich om om aan de spelers achter haar te laten zien – want het was absoluut niet mogelijk voor hen om dat te horen – dat zij een solo aan het spelen was. Dat hielp, voor even werd het geluidsniveau gedrukt. Zoveel respect had men wel voor iemand die het aandurfde om al dat geproduceerde geluid te trotseren.
Vaccinatie is het toverwoord tegen de Corona pandemie, maar ik kan me voorstellen dat het virus deze middag met de handen voor de oren het gebouw verliet en er voor zorgde dat Bram geen andere taak te doen kreeg dan het te voorschijn toveren van groene vinkjes. Kortom, ons optreden die middag was een daverend succes.